مرا چشمی‌که‌سرتا پا سرشک است

تو را باغی که‌پَرچینش‌تمشک است

هنوز از بوی گیسوی تو پیداست

تنت از جنس عطر بید مشک است

بانو به هوای ِ سروِ نازِ چمنت

ما را گذر افتاده‌به شیرازِ تنت

گلواژه یِ باغ قامتت را بتکان

تا شعر وغزل‌بریزد ازپیرهنت